در طول تاریخ، خیلی‌ها سراغ ایدهٔ استفاده از پیشرانهٔ خودرو در موتورسیکلت رفته‌اند و مدل‌های عجیبی را با پیشرانه‌های V8، دیزلی و حتی وانکل ساخته‌اند. در طول تاریخ، بسیاری از خودروهای کوچک ارزان‌قیمت یا اسپرت‌های سبک‌وزن از پیشرانهٔ موتورسیکلت‌ها استفاده کردند که قبلاً طی مطلبی به آن‌ها پرداختیم اما عکس این کار هم انجام شده و برخی موتورسیکلت‌ها نیز به پیشرانهٔ خودرو مجهز شده‌اند.
ایدهٔ استفاده از پیشرانهٔ خودرو در موتورسیکلت از دهه‌ها پیش مطرح بوده و بارها با موفقیت اجرا شده است اما نمونه‌هایی که در ادامه خواهیم دید، بهتر از همه این کار را انجام داده‌اند. البته ساخته‌های حاصل از این ایده معمولاً موتورسیکلت‌های اختصاصی تک ساخت هستند که برای جلب‌توجه ساخته شده‌اند اما در برخی موارد، موتورسیکلت‌های مجهز به پیشرانهٔ خودرو حتی به تولید هم رسیده‌اند.
ون وین OCR 1000
داستان این موتورسیکلت در سال ۱۹۷۴ آغاز شد یعنی زمانی که شرکت هلندی ون وین، در نمایشگاه موتورسیکلت کلن آلمان، پروتوتایپ OCR 1000 را رونمایی کرد. این موتورسیکلت حاصل تلاش بلندپروازانهٔ ون وین برای ساخت موتورسیکلتی با پیشرانهٔ وانکل بود. شرکت هلندی برای این کار سراغ پیشرانهٔ وانکل دو روتوری ۶۲۴ سی‌سی رفت که توسط همکاری مشترک سیتروئن و NSU در پروژه‌ای بنام کوموتور توسعه پیدا کرده بود. این پیشرانه با ۱۰۷ اسب بخار قدرت، اندازه و شکل مناسبی برای استفاده در یک موتورسیکلت داشت. بااین‌حال، این پیشرانه به دلیل مشکلات قابلیت اطمینان، نه در خودرو و نه در موتورسیکلت موفق نبود و ون وین تنها ۳۸ دستگاه از OCR 1000 تولید کرد.
باس هاس کلاسیک کروزر
باس هاس را شاید بتوان موفق‌ترین شرکتی دانست که توانسته موتورسیکلت‌ها را به پیشرانهٔ خودرو مجهز کند. این شرکت از سال ۱۹۹۰ موتورسیکلت‌هایی را با پیشرانه‌های V8 شورلت و گیربکس اتوماتیک تولید می‌کند. یکی از محبوبترین محصولات این شرکت، کلاسیک کروزر نام دارد که با فاصلهٔ محوری ۲,۰۳۲ میلی‌متری، موتورسیکلت بسیار بزرگی است. کلاسیک کروزر با سه پیشرانهٔ V8 مختلف شورلت شامل ۵.۷ لیتری با ۳۵۵ اسب بخار، ۶.۲ لیتری با ۴۴۵ اسب بخار و ۷.۴ لیتری با ۵۶۰ اسب بخار تولید می‌شود.
دوج تام‌هاوک
تام‌هاوک از گفتگویی بین دو نفر از کارکنان دوج در هنگام ناهار آغاز شد که بعداً به طرح روی کاغذ و یک کانسپت کاملاً کاربردی تبدیل شد. هرچند این یک هیولای چهارچرخ بود اما فرمان موتورسیکلتی داشت و مثل یک موتورسیکلت رفتار می‌کرد. تام‌هاوک از نیروگاه ۸.۳ لیتری V10 دوج وایپر استفاده می‌کرد که روی یک فریم اختصاصی عظیمی از آلومینیوم نصب شده بود. این موتورسیکلت در نمایشگاه خودروی دیترویت ۲۰۰۳ رونمایی شد و مردم را شگفت‌زده کرد. تام‌هاوک با ۵۰۰ اسب بخار قدرت و وزن ۶۸۰ کیلوگرم، به‌صورت تئوری می‌توانست به سرعت ۶۴۰ کیلومتر بر ساعت برسد اما در آزمایشات واقعی نتوانست از ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت فراتر برود. از تام‌هاوک علاوه بر کانسپت نمایشی، ۹ دستگاه دیگر هم ساخته شد که هرکدام ۵۵۵ هزار دلار قیمت داشتند.
لازارت LM847
تام‌هاوک با جذابیت فوق‌العاده‌ای که داشت، الهام‌بخش ساخت یک موتورسیکلت چهارچرخ دیوانه‌وار دیگر با پیشرانهٔ خودرو شد. LM847 توسط یک شرکت اتاق‌سازی فرانسوی بنام لازارت ساخته شد و ماسل بایک لقب گرفت. این موتورسیکلت به پیشرفته‌ترین سیستم تعلیق مستقل کج شونده و سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز بود. مهم‌ترین ویژگی LM847 اما استفاده از پیشرانهٔ ۴.۷ لیتری هشت سیلندر F136 فراری-مازراتی بود که ۴۷۰ اسب بخار قدرت داشت و مستقیماً از مازراتی کواتروپورته گرفته شده بود. این موتورسیکلت ۵۰۰ کیلوگرم وزن داشت و با وجود قدرت بالای پیشرانه، حداکثر سرعت آن به دلایل ایمنی روی تنها ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده بود. LM847 هم مثل تام‌هاوک صرفاً یک کانسپت نبود و ۱۰ نمونه از آن با قیمت پایهٔ ۲۰۰ هزار یورو ساخته شد.
ترک T800-CDi
هرچند T800 به‌اندازهٔ دیگر موتورسیکلت‌های این لیست افراطی نیست اما داستان جالبی دارد. این موتورسیکلت به خاطر نیازهای نظامی ساخته شد. در اوایل دههٔ ۸۰، ناتو به‌منظور کاهش هزینه‌ها، سیاست تک سوختی را اعمال کرد که طبق آن، تمام وسایل نقلیهٔ این سازمان باید فقط از سوخت دیزل استفاده می‌کردند. این سیاست اما موتورسیکلت‌ها را از ناوگان وسایل نقلیهٔ ناتو محو کرد. ازاین‌رو، تلاش‌هایی برای ساخت موتورسیکلت‌های دیزلی برای تأمین نیاز ارتش‌های ناتو صورت گرفت که یکی از آن‌ها T800-CDi بود. این موتورسیکلت توسط یک شرکت هلندی بنام EVA با استفاده از پیشرانهٔ سه سیلندر توربودیزل اسمارت فورتو با ۵۰ اسب بخار قدرت ۱۰۰ نیوتن متر گشتاور ساخته شد. انتقال نیرو هم توسطی گیربکس CVT و میل‌گاردان برگرفته از موتورسیکلت‌های ب‌ام‌و صورت می‌گرفت. T800 با وزن ۲۲۷ کیلوگرم، در هر صد کیلومتر تنها ۱.۷ لیتر گازوئیل مصرف می‌کرد و با هر بار سوخت‌گیری می‌توانست بیش از ۵۰۰ کیلومتر را طی کند که آن را به گزینهٔ مناسبی برای مأموریت‌های نظامی تبدیل می‌کرد. بااین‌حال، از این موتورسیکلت جالب و کاربردی تعداد نامعلومی ساخته شد که هم‌اکنون تعدادی از آن‌ها مالک خصوصی دارند.
کوازار
کوازار که ساخت بریتانیا بود، با برخورداری از کابین نیمه بسته، سعی داشت خودرو را با موتورسیکلت ترکیب کند. این موتورسیکلت بدنه‌ای گوه‌ای شکل، شیشهٔ جلو و حتی برف‌پاک‌کن داشت. پیشرانهٔ کوازار هم از یک خودرو گرفته شده بود اما انتظار دیدن موتورهای بزرگ V8 را نداشته باشید زیرا در این موتورسیکلت از پیشرانهٔ ۸۵۰ سی‌سی چهار سیلندر خودروی سه‌چرخ رلاینت رابین استفاده شده بود. کوازار می‌توانست به حداکثر سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.
مونش ماموت ۲۰۰۰
مونش (Münch) یک شرکت آلمانی بود که در سال ۱۹۶۶ موتورسیکلتی بنام ماموت را با پیشرانهٔ هوا خنک ۹۹۶ سی‌سی خودروی NSU معرفی کرد. این موتورسیکلت تا سال ۱۹۷۵ تولید شد. سپس چند دهه بعد، مونش در سال ۱۹۹۹ موتورسیکلت جدیدی بنام ماموت ۲۰۰۰ را معرفی کرد که بازهم به پیشرانهٔ خودرو مجهز بود. در این موتورسیکلت از پیشرانهٔ چهار سیلندر توربوشارژ فورد کاسورث استفاده شده بود که ۲۶۰ اسب بخار قدرت داشت. توسعهٔ این موتورسیکلت از سال ۱۹۹۷ شروع شده و بیش از ۲۵ میلیون مارک معادل ۱.۳ میلیون یورو در این پروژه سرمایه‌گذاری شد. مونش در آن زمان ماموت ۲۰۰۰ را قوی‌ترین موتورسیکلت تولیدی جهان می‌دانست و قصد داست ۲۵۰ دستگاه از آن تولید کند اما حتی با وجود قیمت گران موتورسیکلت، هزینه‌های تولید پوشش داده نشد و تولید ماموت ۲۰۰۰ در اوایل سال ۲۰۰۲ خاتمه یافت.
ایندین داکوتا فور
داکوتا فور ساخت اسکاتلند را نمی‌توان موتورسیکلتی دانست که مستقیماً از پیشرانهٔ خودرو استفاده می‌کرد اما پیشرانهٔ این موتورسیکلت از موتور یکی از خودروهای ولوو مشتق شده بود. برای ساخت این پیشرانه، تمام قسمت بالایی پیشرانهٔ چهار سیلندر ولوو ماشین‌کاری شده و سرسیلندر آلومینیومی هوا خنک اختصاصی روی آن نصب شد. بااین‌حال، میل‌لنگ و پیستون‌های پیشرانه همچنان متعلق به همان موتور ولوو بودند. این پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری ۷۴ اسب بخار قدرت و ۱۶۸ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. داکوتا فور بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ تولید شد.
منبع: financialexpress, motorcycle, pedal, hotcars نویسنده: امیر دهقان
